Ég var stödd í vinnunni á venjulegum mánudagsmorgni.
Ég hafði tyllt mér ein í runnabeð langt frá litlu gelgjunum og strákunum sem voru að einbeita sér að því að fara í taugarnar á þeim.

Ég var komin langt í minn eigin heim, hugsandi um djamm síðustu helgar og næstu helgar þegar skyndilega berst djúpur karlmannsrómur úr runnanum segja; ,,væriru nokkuð til í að rétta mér vatnið?"

Ég leit í kringum mig og sá bara runna svo langt sem augað eygði og hugsaði með sjálfri mér að ég væri líklegast bara að tapa glórunni, enda ekki skrýtið þegar maður hangir og reytir arfa einn langt fram eftir degi.

Ég gerði aðra tilraun til að leggja upp í ímyndað ferðalag en allt kom fyrir ekki þegar röddin barst til mín í annað sinn og sagði ; ,,hey, þú í hvítu peysunni(undirrituð var í hvítri peysu), viltu rétta mér vatnið hægra megin við þig?"

Ég gerði heiðarlega tilraun til að leita að vatni þess sem talaði og var farin að gruna að runninn talaði til mín(sá fram á ýmis gróðaplön and so on), en sá ekkert, nema hafið sem var reyndar hægra megin við mig.

Nú fór ég að leggja saman tvo og tvo. Ég hafði lent á runna, sem var orðinn svo þyrstur í rigningu að hann var farinn að tala til mín, starfsmanns í bæjarvinnunni og biðja mig um að gefa sér vatn.
Ég hlaut að fá fálkaorðu fyrir að upplýsa heiminn um það að gróður vors lands væri vatnsþurfa..sá fyrir mér ljósmyndara, rautt teppi og þúsund blómvendi og kossa..en blaðra frægðar minnar sem plöntutúlkur sprakk skyndilega þegar ungur strákur stóð upp hinu megin í beðinu og horfði hneykslaður á mig og spurði með djúpu röddinni sinni "ertu heyrnarlaus" og tók upp vatnsflöskuna sem var í beðinu, vinstra megin við mig og labbaði í burtu hneykslaður.

Óáhugavert líf sem ég lifi þessa dagana

www.hrebbna.tk
-bloggar í það minnsta-